میاستنی گراویس یک بیماری خود ایمنی مزمن است که از طریق ممانعت از اتصال بین عصب و عضله، قدرت عضلانی اسکلتی را تحت تاثیر قرار می دهد. بیمار مبتلا معمولا هنگامی متوجه بیماری می شود که عضلات چشم ضعیف شده و علائمی مانند افتادگی پلک یا دوبینی ایجاد می شود. در این حالت، بیماری، میاستنی گراویس چشمی نامیده می شود. بیماری ممکن است در طول زمان از عضلات چشم به صورت و گردن گسترش یافته و موجب لکنت زبان، مشکل در جویدن ، بلع و حتی تنفس گردد. همچنین ممکن است بیماری از سر و گردن به سایر نقاط بدن گسترش یافته و موجب ضعف عضلانی شود که میاستنی گراویس general نام دارد. ضعف عضلانی می تواند در طول زمان متغیر باشد. معمولا با حرکت شدیدتر و با استراحت بهبود می یابد.

حرکات بدن مانند حرکات کوچک نگهداشتن سر روی گردن و باز نگه داشتن چشم به دلیل یک سری از انقباض های هماهنگ عضلات صورت می گیرد. این انقباض ها توسط سیگنال های عصبی شیمیایی آغاز می شود. در سطح میکروسکوپی، یک پالس عصبی به اتهای عصب منتقل شده و استیل کولین که یک ترانسمیتر است آزاد می شود. این پیام شیمیایی از انتهای عصب به فیبر عضلانی که از یک فاصله ی کوچک به نام محل اتصال عصب و عضله ( neuromuscular junction) عبور می کند منتقل و به یکی از گیرنده های استیل کولین روی فیبر عضلانی متصل می شود. این اتصال، گیرنده را فعال می کند و انقباض عضله آغاز می شود.